قرار دل ز فراقت دگر قرار ندارم
به انتظار قسم تاب انتظار ندارم
به احتضار مبدل شد انتظار ظهورت
اجل رسیده دگر تاب احتضار ندارم
ز بس گریستم و دیده ام ندید رخت را
گمان برند گروهی به من که یار ندارم
اگر بهار شود چهار فصل سال برایم
خدا گواست که بی روی تو بهار ندارم
به سلطنت ندهم رتبه ی گدایی خود را
که در زمین و زمان جز تو شهریار ندارم
نه مانده تاب فراق و نه هست طاقت هجرم
چگونه صبر کنم دیگر اختیار ندارم
دیار من نبود غیر خاک مقدم یارم
چو دور غیبت یارم بود دیار ندارم
به اشک دیده بیارم مگر به دست دلت را
عزیز دل چه کنم چشم اشکبار ندارم
اگر تو سوزدهی جز به آتشت نگدازم
دگر تو اشک دهی غیر گریه کار ندارم
به دار عشق تو میثم مگر قرار بگیرد
وگرنه تا به بسم جان بود و قرار ندارم

اقا اجازه ؟!

دست خودم نیست خسته ام.

در درس عشق در صف آخر نشسته ام.

یعنی نمیشود که بینم سحر رسید؟

درس غریب «غیبت کبری»به سر رسید؟

آقا اجازه؟

بغض گرفته گلویمان.

آنقدر رد شدیم که رفت آبرویمان.

استاد عشق! صاحب عالم ! گل بهشت.

باید که مشق نام تو را تا ابد نوشت

عباس من غلام عزیزان فاطمه است

این ابتدای درس علمداری من است

درس وفا اگر به ابا الفضل داده ام

بیت علی بهشت وفاداری من است

روزی که بار زینبت آمد به دوش من

دیدم که خویش در صدد یاری من است

روحم ز درک خدمت زینب بزرگ شد

این خانه جایگاه فداکاری من است

در کربلا نبودم اگر یاریش کنم

شهر مدینه شاهد غمخواری من است

خاک بقیع را گره با کربلا زدم

اینجا حریم اشک و عزاداری من است

درس وفا اگر به ابا الفضل داده ام

بیت علی بهشت وفاداری من است

روزی که بار زینبت آمد به دوش من

دیدم که خویش در صدد یاری من است

روحم ز درک خدمت زینب بزرگ شد

این خانه جایگاه فداکاری من است

در کربلا نبودم اگر یاریش کنم

شهر مدینه شاهد غمخواری من است

خاک بقیع را گره با کربلا زدم

اینجا حریم اشک و عزاداری من است

ام البنینم و شب دلداری من است

شب زنده دار فاطمه بیداری من است

امشب وصال فاطمه رادرک میکنم

دل بی قرار لحظه ی بیداری من است

بانوی من ! که لیله ی قدر علی تویی

چشم انتظار تو شب بیداری من است

با اینکه جای فاطمه را پر نمی کنم

اشک علی گواه حرم داری من است

طفلان عزیز و من چو کنیز بهشت و این

بالاترین مقام نکوکاری من است

با نيّت كنيزي اطفال فاطمه

اُمّ الوفا ، عروس ابوالمؤمنين شدي

از عطر مهرباني و عشق و صفاي تو

بيت "علي" شبيه بهشت برين شدي

آورده اي پسر كه شود ياور حسين

تنها تويي ، تويي ، تو كه اُمّ البنين شدي

حور و ملك به منصب تو رشك ميبرند

در بين مادر شهدا بهترين شدي

راهيست از مزار تو تا منتهاي عرش

با تو بقيع فخر تمام زمين شدي

دوبـاره بـوی بقیــــع و مـدینــه می آيــــد دوباره زمزمه غم ز ســــــــینه می آیـد

دوبـاره مـرغ دلـم ســــــر به زیـر پر بـرده که سوز ناله به سودای چشم تر برده

نشـسته گوشــه اندوه و ناله ســـر داده ز ســـــــوز ناله ام البنین خبـــــر داده:

« منـم که سـایه نشین و جـود مـولایم کنیز خانه غم ، خـــــــاک پای زهرایم

منم که خانه به دوش غم علی هستم منم که همقدم محنت ولی هســتم

منم که شـاهد زخـم شکسـته ابـرویـم انیس گریه به یاس شکستـه پهلویم

منم که در همه جا در تب حسـن بودم منم که شاهد خون لب حسـن بودم

منم که جلوه حق را به عین می دیدم خـدای را به جمال حسیـن می دیدم

منم که بوده دلم صبـح و شـام با زینب منم میان همـه ، هم کـلام بـا زینـب

منم که سوگ گلستـان و باغبـان دارم به سینـه زخــم غــم کربلائیـان دارم

منم که ظـهر عطـش را ن می برم از یـاد چهار لاله بی سر ز من به خاک افتاد

«منم که مادر عشق و امید و احساسم

فــدای یک سـر موی حســین عباسـم

ای بانی اشک و روضه های سقا

ای فاطمه ی دوّم بیت مولا

از دامن تو روح ادب را آموخت

آن تشنه ی بی دست کنار دریا

خبر رسیده قافله و چشم های تر دارد

برای ام البنین یک نفر ... خبر دارد



خدا کند که مراعات سن او بشود

خبر ، خبر .. همه بر قلب او ضرر دارد



نخواست او که بپرسد چه شد ابالفضلش

سوال بود برایش ...حسین سر دارد ؟