چنانکه دست گدایی شبانه می لرزد

دلم برای تو ای بی نشانه می لرزد

هنوز کوچه به کوچه ،حکایت از مردی ست

که دستِ بسته ی او عاشقانه می لرزد

چه رفته است به دیوار و در که تا امروز

به نام تو در و دیوار خانه می لرزد

چه دیده در که پیاپی به سینه می کوبد؟

چه کرده شعله که با هر زبانه می لرزد؟

هنوز از آنچه گذشته است بر در و دیوار

به خانه  چند دلِ کودکانه می لرزد

دگر نشان مزار تو را نخواهم خواست

که در جواب، زمین و زمانه می لرزد

 ز من شکیب مجو ، کوه صبر اگر باشم

همین که نام تو آرند شانه می لرزد

"میلاد عرفان پور"

از صداي نفس نفس زدنت

همسر ِ تو چقدر شاكي بود

شده پيراهن ِ تنت تازه

مثل آن چادري كه خاكي بود

***

تا صدايِ غريبي ات نرسد

با كنيزانِ خانه كف ميزد

ناله اي از مدينه فاطمه و

ناله اي حيدر از نجف ميزد

***

و كنيزي كه آب آورد و

تو به يادِ هلال افتادي

همسرت كاسه را شكست و سپس

تشنه مثل حسين جان دادي

***

در ميانِ تمام معصومين

در مقاتل مُوَرخان ديدند

در عزاي حسين و تو تنها

دشمنان كف زدند و رقصيدند

***

پيكر تو ز ِ پشت بام افتاد

ولي آقا به خون نشسته نشد

به لبِ پلّه خورد لبهايت

ولي دندان تو شكسته نشد

***

چقَدَر خوب وقتِ تَدفينَت

سهم ِ قبرت به جز گلاب نشد

و از آن بهتر اينكه در يك طشت

سَرَت آلوده يِ شراب نشد

آیه ای! نیستی اما به لب قاری ها !
پادشاهی ! نه از آن دست که درباری ها

ندبه ای ! منقبتی ! نقطه امیدی ! ذکری …
نرخت این است به فرموده ی بازاری ها

به ظهور تو به هر رنگ که آری گفتیم
غیبتت (نه) زده توی دهن (آری) ها

عاقبت مذهب اعلای تو را گم کردیم
در اصول نجفی ها ! قم اخباری ها !

باور مردم دل خسته ی اینجا این است
- در رکب خوردن از موج گرفتاری ها –

کاری از دست ضعیف احدی ساخته نیست
دست عمامه به سرها ! کت و شلواری ها !

تو بیایی همه اوضاع به سامان گردد
ای نبود تو دلیل همه کم کاری ها

اولین شرط ظهور است که مضطر باشیم
پس مفید است مصیبت زدگی ! زاری ها !

این چنین نام عزیز تو به لب ، خوار شدیم
وبه پای تو نوشتیم غم خواری ها

حرف نه ! حرف نزن ! ما همگی دلگرمیم
به کبوتر شدن از جاده ی کفتاری ها

در تمامی جهان کیست مریدت جزما
ننگمان باد به این گونه طرفداری ها

نگاه مي کنم از آينه خيابان را

و ناگزيري باران و راهبندان را

"من از ديار حبيبم نه از بلاد غريب"

و بغض مي کنم اين شعر پشت نيسان را

چراغ قرمز و من محو گل فروشي که

حراج کرده غم و رنج هاي انسان را

کلافه هستم از آواز و ساز از چپ و راست

بلند کرده کسي لاي لاي شيطان را

چراغ سبز شد و اشک من به راه افتاد

چقدر آه کشيدم شهيد چمران را

وليعصر...ترافيک...دود...آزادي...

گرفته گرد و غبار اسم اين دو ميدان را

سر می نهم به پای تو یا صاحب الزمان                   جان میکنم فدای تو یا صاحب الزمان

                                 تقدیم میکنم سروجان را به سوی تو

                                  گر بشنوم صدای تو یا صاحب الزمان

صد مرحبا برآنکه گرفته ست توشه ای                     از روی دلربای تو یا صاحب الزمان

                                   آری صفای مجمع سوته دلان همه

                                 می باشد از صفای تو یا صاحب الزمان

ولله بر تمام صلاتین  روزگار                                   دارد شرف گدای تو یا صاحب الزمان

                                     بیگانه ست با همه بیگانگان تو

                                  شد هرکه آشنای تو یا صاحب الزمان

مشمول لطف حق نشود آن کس که نیست            مشمول او دعای تو یا صاحب الزمان

                                     از ارتکاب هرعملی قصد عاشقان

                                      اول بود رضای تو یا صاحب الزمان

شکر خدا که با همه ی بی لیاقتی                         دلهای ما جای توست یا صاحب الزمان

                                    ما را برای روز جزا زادو توشه ای نبود

                                          مگر ولای تو یا صاحب الزمان

کی میشود به دیده ی ما جلوه گر شود                  رخسار حق نمای تو یا صاحب الزمان

                                    کی از کنار بیت خدا می شود بلند

                                     آن اوج جانفزای تو یا صاحب الزمان

                بر این مریض جان به لب از درد اضطراب      

                 کی می رسد دوای تو یا صاحب الزمان

من شنیدم که شما فصل بهاری آقا

به دل خسته ما صبر و قراری آقا

عمر یک سال گذشت و خبری از تو نشد

هوس آمدن ، این جمعه نداری آقا؟

اللهم عجل لولیک الفرج.....

خــواهد آمـد مــرهم زخـم علیــــــــــ مـرتـضی در کوچـه ها ..

قصه دوستی دانی که چرا دراز است؟

زیرا که دوست بی نیاز است.

قرار دل ز فراقت دگر قرار ندارم
به انتظار قسم تاب انتظار ندارم
به احتضار مبدل شد انتظار ظهورت
اجل رسیده دگر تاب احتضار ندارم
ز بس گریستم و دیده ام ندید رخت را
گمان برند گروهی به من که یار ندارم
اگر بهار شود چهار فصل سال برایم
خدا گواست که بی روی تو بهار ندارم
به سلطنت ندهم رتبه ی گدایی خود را
که در زمین و زمان جز تو شهریار ندارم
نه مانده تاب فراق و نه هست طاقت هجرم
چگونه صبر کنم دیگر اختیار ندارم
دیار من نبود غیر خاک مقدم یارم
چو دور غیبت یارم بود دیار ندارم
به اشک دیده بیارم مگر به دست دلت را
عزیز دل چه کنم چشم اشکبار ندارم
اگر تو سوزدهی جز به آتشت نگدازم
دگر تو اشک دهی غیر گریه کار ندارم
به دار عشق تو میثم مگر قرار بگیرد
وگرنه تا به بسم جان بود و قرار ندارم

عباس من غلام عزیزان فاطمه است

این ابتدای درس علمداری من است

درس وفا اگر به ابا الفضل داده ام

بیت علی بهشت وفاداری من است

روزی که بار زینبت آمد به دوش من

دیدم که خویش در صدد یاری من است

روحم ز درک خدمت زینب بزرگ شد

این خانه جایگاه فداکاری من است

در کربلا نبودم اگر یاریش کنم

شهر مدینه شاهد غمخواری من است

خاک بقیع را گره با کربلا زدم

اینجا حریم اشک و عزاداری من است

درس وفا اگر به ابا الفضل داده ام

بیت علی بهشت وفاداری من است

روزی که بار زینبت آمد به دوش من

دیدم که خویش در صدد یاری من است

روحم ز درک خدمت زینب بزرگ شد

این خانه جایگاه فداکاری من است

در کربلا نبودم اگر یاریش کنم

شهر مدینه شاهد غمخواری من است

خاک بقیع را گره با کربلا زدم

اینجا حریم اشک و عزاداری من است

ام البنینم و شب دلداری من است

شب زنده دار فاطمه بیداری من است

امشب وصال فاطمه رادرک میکنم

دل بی قرار لحظه ی بیداری من است

بانوی من ! که لیله ی قدر علی تویی

چشم انتظار تو شب بیداری من است

با اینکه جای فاطمه را پر نمی کنم

اشک علی گواه حرم داری من است

طفلان عزیز و من چو کنیز بهشت و این

بالاترین مقام نکوکاری من است

با نيّت كنيزي اطفال فاطمه

اُمّ الوفا ، عروس ابوالمؤمنين شدي

از عطر مهرباني و عشق و صفاي تو

بيت "علي" شبيه بهشت برين شدي

آورده اي پسر كه شود ياور حسين

تنها تويي ، تويي ، تو كه اُمّ البنين شدي

حور و ملك به منصب تو رشك ميبرند

در بين مادر شهدا بهترين شدي

راهيست از مزار تو تا منتهاي عرش

با تو بقيع فخر تمام زمين شدي

دوبـاره بـوی بقیــــع و مـدینــه می آيــــد دوباره زمزمه غم ز ســــــــینه می آیـد

دوبـاره مـرغ دلـم ســــــر به زیـر پر بـرده که سوز ناله به سودای چشم تر برده

نشـسته گوشــه اندوه و ناله ســـر داده ز ســـــــوز ناله ام البنین خبـــــر داده:

« منـم که سـایه نشین و جـود مـولایم کنیز خانه غم ، خـــــــاک پای زهرایم

منم که خانه به دوش غم علی هستم منم که همقدم محنت ولی هســتم

منم که شـاهد زخـم شکسـته ابـرویـم انیس گریه به یاس شکستـه پهلویم

منم که در همه جا در تب حسـن بودم منم که شاهد خون لب حسـن بودم

منم که جلوه حق را به عین می دیدم خـدای را به جمال حسیـن می دیدم

منم که بوده دلم صبـح و شـام با زینب منم میان همـه ، هم کـلام بـا زینـب

منم که سوگ گلستـان و باغبـان دارم به سینـه زخــم غــم کربلائیـان دارم

منم که ظـهر عطـش را ن می برم از یـاد چهار لاله بی سر ز من به خاک افتاد

«منم که مادر عشق و امید و احساسم

فــدای یک سـر موی حســین عباسـم

ای بانی اشک و روضه های سقا

ای فاطمه ی دوّم بیت مولا

از دامن تو روح ادب را آموخت

آن تشنه ی بی دست کنار دریا

خبر رسیده قافله و چشم های تر دارد

برای ام البنین یک نفر ... خبر دارد



خدا کند که مراعات سن او بشود

خبر ، خبر .. همه بر قلب او ضرر دارد



نخواست او که بپرسد چه شد ابالفضلش

سوال بود برایش ...حسین سر دارد ؟

به قطره قطره های اشکت قسم

که بیقرار و بی پناه و بیکسم

نرو نرو بدون همسفر

یا لا اقل علی رو هم ببر

ببین داره حسین رو میکشه

خون روی میخ در

عشق من خدانگهدار،خدانگهدار،خدانگهدار

زهرای من،چقدر کبوده روی تو

سه ماهه پیر شدی

سپیدِ موی تو،ب

گو چکارکنم یکم آروم بشه،

نگفتی آخرش به من حسن چشه

به پشت در برام سپر شدی،

خودم دیدم که بی پسر شدی،

دیدم داره میسوزه چادرت،

وقتی شعله ور شدی

بــــــاز کــــابـــــوس سراغ پـــــســـــری آمده استــــ ـــ ــ ـ ـ

بــــــاز میــــلرزد و انــــگار کــــــه شـــــر نزدیــــک استـــ ـــ ــ ـ ـ

مادرتــــ ـــ ــ ـ را بـــبــ ـــر از رهـــــــــگــــذر نـــــامـــــردیــــ ـــ ــ ـ ـ

دو قـــــدمــــــ رفـــتـــه نــــرفــــتــــه نــفـــ ـســ ــش بــنــد آمــــد

نـــه فــــقط نیـــمه ی شب , چشم ترم میسوزد

بلکـــــه از غـــــربت حیـــــدر جــــــگرم میسوزد

یــــاد آن روز که آتـــــش ثمــــــرم را ســـــــوزاند

هــــر کجــــــا مــــی نگرم دور و برم میـــــسوزد

مــــــادری تشـــــــنه لبم جرعه ی آبــی بدهید

کــــام عطـــــشان و بسی شعله ورم میسوزد

دو سه ماهی ست که در بستـر خود تب دارم

بی ســــــــبب نیــــست اگر بال و پرم میسوزد

به خـــــدا دست خـــودم نیست ، حلالم بکنید

تــــا مـــــــی آیــــــم بنشـــــینم کمرم میسوزد

لگـــــــد و ضــــــــربه ی در کـــــار به دستم داده

پـا بـــــه پایم دل محــــــسن پســـــرم میسوزد

هرچــــه من میکــــــشم از زیر سـر دیوار است

بعــــد سیلــــی همه شب زخم سرم میسوزد .

گرچه مظلومی مولا سندی معتبر است

                                                      این سند ثابت و امضا شده با میخ در است.

جاهلان خیال بافتند فرق شیعه را شکافتند

زخم شیعه را نمک زدند قفل بر در فدک زدند

تاب دیدنت نداشتند  داغ بر دلت گذاشتند

تیر و قلب عاشق آه آه  سیلی و شقایق آه آه

سلامُ الله یا زهرا سلامی بر حجاب تو
چه دارد لحظه محشر دل ما در جواب تو؟
میان کوچه های ما پر از فریاد تو اما
کسی از جان و دل آیا شنیده این خطاب تو؟
.
سلام الله یا زهرا سلام ای حضرت مادر
تویی که مادری کردی چنین تا لحظه آخر
بلاها بر سر مادر رسید و پشت او خم شد
که مادر را شکست از غم؟که دارد این چنین باور؟
.
سلام الله یا زهرا سلامی بر نماز تو
به زهرایی سیمایت به پنهانی راز تو
دعا کن حضرت مادر که باشم محرم دردت
به جز خود بر همه کردی دعا وقت نیاز تو
.
سلام الله یا زهرا سلامی از دل و از جان
سلامی از کنار غم زکنج خانه ویران
تو رفتی مادرم اما هنوز این ماجرا مانده
به یاد کوچه خسته به یاد خانه احزان
.
سلام الله یا زهرا شهید خانه مولا
تو بودی شمع این خانه تویی پروانه مولا
اگر می داد اشکش را به دامان تو روزی او
کنون در چاه می ریزد دل ویرانه مولا
.
سلام الله یا زهرا که داری درد بی پایان
رگ تاریخ می جوشد ز خون و غیرت و ایمان
پس از رفتن چه ها دیدی خدا صبرت دهد مادر
حسن آمد جگر خون و حسینت با لب عطشان
.
سلام الله یا زهرا کنون بر من نگاهی کن
برایم مادری کن محرم عشقم به آهی کن
از این بیراهه ها سرگیجه می گیرم دراین کوچه
مرا اکنون به راه مستقیم عشق راهی کن

مسعود نوروزی راهی

نیامد، نیامد

مولایم نیامد این جمعه هم رفت و عمر من سر آمد...

دســت  مـرا  بگیـر کـه  آب  از سـرم  گــذشـت

مـــاننــــد  مـــرده ای  مـتحـــرک  شـــدم  بیـــا

بـی تــو  تمـام  زنـدگــی ام  در عــدم  گـذشـت

می خواستم  که  وقـف  تـو  باشم  تمام  عمـر

دنیـا  خلاف  آنچـه  کـه  می خواستــم  گذشت

دنیـا که  هیــچ ، جرعه ی  آبـی  کـه  خـورده ام

از راه حلق  تشنه ی  مـن  مثـل  سـم  گذشت

بعـــد از تـــو  هیــچ  رنـــگ  تـغــزل  نــدیـــده ام

از خیــر  شعــر گفتـن  حتـی  قـلــم  گــذشـت

  تــا  کــی  غــروب جمعــه  ببینــم  کـه  مـــادرم

یک گوشه بغض کرده که این جمعه هم گذشت

مـــولا ، شمـار  درد  دلــم  بـی نهــایــت  اسـت

تعـداد  درد  مــن  بـه  خـــدا  از  رقــم  گــذشت

حــالا  بـــرای  لـحظــــه ای  آرام  مــی شــــوم

ساعـات  خــوب  زنـدگـی ام  در  حــرم  گذشت

خبر آمدنت
                    میرود باغ به باغ
                          میرود
                               شهر به شهر
                  مردمان یمن و تونس و مصر
                                                مردمان اردن
                 همه عالم به تمنای تو برخواسته اند
         شور و حالی بر پاست                        وعده ات نزدیک است

سلام آقا

چه آسان نبودنت شده عادت

من شنیدم که شما فصل بهاری آقا

به دل خسته ی ما صبر وقراری آقا

در هیاهوی شب عید تورا گم کردیم

غافل از اینکه شما اصل بهاری آقا ...

فاطمیه شده و نیست خبر یعنی چه؟
داغ تنهایی شیعه ست دگر یعنی چه؟

رنگ این قافیه از غم شد و وزنش ماتم
هی ردیفم شده :او رفته سفر...،یعنی چه؟

روضه خوان گفت تو را کرب و بلا خواهم برد
هر که دارد هوس خون جگر یعنی چه؟

روضه خوان گفت زنی پشت دری...اما بعد...
تو بیا ترجمه کن سینه و در یعنی چه؟

گفت مردی شده غربت زده و محرم چاه
پس«علیٌ بشرٌ کیفَ بَشر»*یعنی چه؟

آه ای حضرت موعود بیا ثابت کن
ارث این"مادر خم گشته کمر"یعنی چه...
***یحیی نژاد سلامتی***

تا فکر و ذکر همه دیدار دلبر است

من در میان جمع و دلم جای دیگر است

من در میان جمع و دلم سمت سامرا

آنجا که اشک زائرش از آب کوثر است

دیری است رفته است و دگر برنگشته است

دیری است آسمان دلم بی کبوتر است

او پیش رو نشسته و من کورم از گناه

او می زند صدا و این گوش من کر است

آواره ی مجالس و از دل شنیده ایم:

در روضه احتمال حضورش قوی تر است

شاید صدای گریه آقا بلند شد

چون روضه های مادر او گریه آور است

در فاطمیه پهلوی او تیر می کشد

او نیز زخمی غم دیوار و آن در است

آقا سری بزن به مدینه نگاه کن

کوچه بدون نور تو صحرای محشر است

آقا بگو چگونه تحمل بیاورم

یک زن که در مقابل یک فوج لشگر است

انگار در گلوی شما بغض می شود

آن ریسمان که بسته به دستان حیدر است

اینجا برادران همه در فکر خنجرند

شکر خدا که یوسف ما بی برادر است

گرچه پر از گناه ولی در رکابتان

آخر شهید می شوم این حرف آخر است

ای روشنایی سحر فاطمیه ام

صاحب عزای خونجگر فاطمیه ام

ایام میروند به امید دیدنت

یك بار رد شو از گذر فاطمیه ام

دست مرا بگیر و به دنبال خود ببر

تا با تو طی شود سفر فاطمیه ام

آقا گناه روزی چشم مرا گرفت

رزقی بده به چشم تر فاطمیه ام

با خود همیشه گفته ام آیا نمی شود

دیدار روی تو ثمر فاطمیه ام

وقتی شنیده ام كه میایی به روضه ها

هرشب اسیر و در به در فاطمیه ام

پایان راه سینه زنی ها شهادت است

ای كاش گل كند هنر فاطمیه ام

در میزنم كه اذن عیادت دهی به من

با این امید پشت در فاطمیه ام

محمد بیابانی

بانو اجازه هست که مادر بخوانمت؟____ این فاطمیه با دل مضطر بخوانمت؟

ان چه مادر می کشد، دردش به دختر می رسد

گر بیفتد مادری، دختر خجالت می کشد

دست این از دست آن و... دست آن از دست این....

آه....دارد همسر از همسر خجالت می کشد

هر کجا شانه ی دیوار به در نزدیک است

هر کسی پشت در افتد به خطر نزدیک است

گاه یک میخ چنان تکیه به پهلو دارد

آنچنان که سر یک نیزه به سر نزدیک است

کوچه هر قدر که باریک شود دستی هم

بر سر و صورت یک راهگذر نزدیک است

من از این وا ابتا گفتن او فهمیدم

که همین فاطمه خیلی به پدر نزدیک است

گریه های تو در این شهر به سر می آید

از در سوخته پیداست ، سفر نزدیک است

مرو ای بانوی تب دار دلت می آید؟
من و تنهایی و تکرار دلت می آید؟

توفقط سعی نمودی که مسافر باشی
حیدر و این همه اصرار دلت می آید؟

ما مگر قول ندادیم که با هم باشیم
من شوم بعد تو بی یار دلت می آید؟

وقت تنهای من سنگر من بودی تو
حیدرو این همه اشرار دلت می آید؟

چند وقتی است به من یه طرفی می نگری
میکنی پوشش اسرار دلت می آید؟

زود باید همه ی قائله را جمع کنم
من بمانم در و دیوار دلت می آید؟

بعد تو سهم من این است از این مردم شهر
خنده بر حیدر کرار دلت می آید؟

هر کجا میخ ببینم من همان جا مردم
من بمانم در و مسمار دلت می آید؟

چشم وا کن بنگر دختر خود زینب را
که شده بر تو پرستار دلت می آید؟

زینبم را بخدا دیده تر می آید
بستن زخم به زینب چقدر می آید.

فرض کن حضرت مهدی به تو ظاهر گردد

ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی؟

باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری؟

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟

لقمه ات در خور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه و سالم ز همه داراییت

داری آن قدر که یک هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟

با چنین شرط که در حافظه دستی نبری؟

واقفی بر عمل خویش تو بیش از دگران؟

می توان گفت تو را شیعه اثنی عشری؟

مادر، دو بخش بیشتر ندارد.

و ما هر چه می کشیم از بخش دوم است.

آجرک الله یا صاحب الزمان (عج)...

رسیده عید و دلها شاد و خرم
همه در فکر دیدارند با هم
همه آماده اند سفره بچینند
به فکر سفره های هفت سینند
منم در سفره دارم هفت سین را
ولی توام شده با داغ زهرا
بود سین نخستین ، سیلی کین
به روی مادرم با دست سنگین
ببین بر سفره سین دومم را
که سویی نیست در چشمان زهرا
بگویم سین سوم تا بسوزی
که مادر سوخت بین کینه توزی
از این ماتم دل حیدر غمین است
که سین چهارمم سقط جنین است
به روی سفره سین پنجم اینست
سر سجاده اش زینب حزین است
شده سفره پر از اشک شبانه
ششم سین مانده سوت و کور خانه
چه گویم ای عزیز از سین آخر
بود آن سینه ی مجروح مادر

از بــیـت آل طـاهـا آتـــش کــشــد زبـانــه
گــوئـی شــده قـــیـامـت بـر پـا درون خــانــه

برپاست شور محـشر از عـتـرت پـیـمبـر
خـلــقـنـد مـات و مـبـهـوت از گـردش زمانـه

اهریمنان نمودند خون قلب مـصـطفی را
در مـنـظـر خـلایـق بـی جــرم و بــی بـهــانـه

در پــشــت در فــتــاده ام‎الائـــمـــه از پـا
دارد فـغــان ز دشـمـن آن گـــوهــر یـگــانـه

زیـنـب بـه نـاله گـویـد کـشـتـند مــادرم را
ایـن یک ز ضـرب سـیـلی آن یک ز تـازیانه

در خون فتاده زهرا چون مرغ نیم بسمل
مـحـسـن فـتاده چـون گـل پرپر در آستانه

در پشت زانـوی غم پژمان نشسته حـیـدر
مانده حـسـیـن مظـلوم، حیران در آن میانه

از نقش خون و دیوار پرسد ز حال زهرا
وز زخــم سـیـنـه گـیـرد از مــیــخ در نشـانه

دارد حــســن شـکـایـت از کـیـنـه مغیره
ریـــزد ز دیـــدگـــانـــش یــاقـــوت دانـه دانـه

بـا پـهـلـوی شـکـسـته، چون مـرغ بـال بسته
زهـرا بـه خـون نـشسـته در کـنج آشیانه

حاج احمد دلجو

الهی بشکند دستت ...................................







میان کوچه ها بی مادرم کرد.........................

اگر میتوانی بمانی بمان

عزیزم تو خیلی جوانی بمان

تو هم مثل من نیمه جانی بمان

زمین گیر من آسمانی بمان

اگر میشود می توانی بمان