چنانکه دست گدایی شبانه می لرزد

دلم برای تو ای بی نشانه می لرزد

هنوز کوچه به کوچه ،حکایت از مردی ست

که دستِ بسته ی او عاشقانه می لرزد

چه رفته است به دیوار و در که تا امروز

به نام تو در و دیوار خانه می لرزد

چه دیده در که پیاپی به سینه می کوبد؟

چه کرده شعله که با هر زبانه می لرزد؟

هنوز از آنچه گذشته است بر در و دیوار

به خانه  چند دلِ کودکانه می لرزد

دگر نشان مزار تو را نخواهم خواست

که در جواب، زمین و زمانه می لرزد

 ز من شکیب مجو ، کوه صبر اگر باشم

همین که نام تو آرند شانه می لرزد

"میلاد عرفان پور"

از صداي نفس نفس زدنت

همسر ِ تو چقدر شاكي بود

شده پيراهن ِ تنت تازه

مثل آن چادري كه خاكي بود

***

تا صدايِ غريبي ات نرسد

با كنيزانِ خانه كف ميزد

ناله اي از مدينه فاطمه و

ناله اي حيدر از نجف ميزد

***

و كنيزي كه آب آورد و

تو به يادِ هلال افتادي

همسرت كاسه را شكست و سپس

تشنه مثل حسين جان دادي

***

در ميانِ تمام معصومين

در مقاتل مُوَرخان ديدند

در عزاي حسين و تو تنها

دشمنان كف زدند و رقصيدند

***

پيكر تو ز ِ پشت بام افتاد

ولي آقا به خون نشسته نشد

به لبِ پلّه خورد لبهايت

ولي دندان تو شكسته نشد

***

چقَدَر خوب وقتِ تَدفينَت

سهم ِ قبرت به جز گلاب نشد

و از آن بهتر اينكه در يك طشت

سَرَت آلوده يِ شراب نشد

آیه ای! نیستی اما به لب قاری ها !
پادشاهی ! نه از آن دست که درباری ها

ندبه ای ! منقبتی ! نقطه امیدی ! ذکری …
نرخت این است به فرموده ی بازاری ها

به ظهور تو به هر رنگ که آری گفتیم
غیبتت (نه) زده توی دهن (آری) ها

عاقبت مذهب اعلای تو را گم کردیم
در اصول نجفی ها ! قم اخباری ها !

باور مردم دل خسته ی اینجا این است
- در رکب خوردن از موج گرفتاری ها –

کاری از دست ضعیف احدی ساخته نیست
دست عمامه به سرها ! کت و شلواری ها !

تو بیایی همه اوضاع به سامان گردد
ای نبود تو دلیل همه کم کاری ها

اولین شرط ظهور است که مضطر باشیم
پس مفید است مصیبت زدگی ! زاری ها !

این چنین نام عزیز تو به لب ، خوار شدیم
وبه پای تو نوشتیم غم خواری ها

حرف نه ! حرف نزن ! ما همگی دلگرمیم
به کبوتر شدن از جاده ی کفتاری ها

در تمامی جهان کیست مریدت جزما
ننگمان باد به این گونه طرفداری ها

آرام نشست و تکيه داد به ديوار
دلش گرفته بود
اشک چشمانش با بغض گلويش حرف ميزد
يکي از چشم انتظاري ميگفت
يکي از غم دوري
همدرد خوبي بودند براي هم
آخر حرفشان يکي بود...
آنقدر انتظار ميکشم آقا تا کربلايي ام کني...
ناگهان دلش به صدا در آمد
آهي کشيد و گفت:
آخر ميکشي مرا حسين...

نگاه مي کنم از آينه خيابان را

و ناگزيري باران و راهبندان را

"من از ديار حبيبم نه از بلاد غريب"

و بغض مي کنم اين شعر پشت نيسان را

چراغ قرمز و من محو گل فروشي که

حراج کرده غم و رنج هاي انسان را

کلافه هستم از آواز و ساز از چپ و راست

بلند کرده کسي لاي لاي شيطان را

چراغ سبز شد و اشک من به راه افتاد

چقدر آه کشيدم شهيد چمران را

وليعصر...ترافيک...دود...آزادي...

گرفته گرد و غبار اسم اين دو ميدان را

اسم منسوب؛اسمي است كه دلالت بر نسبت مي كند و علامت آن (يّ = ياء مشدد) مي باشد

مانند:طهرانيّ – اکبريّ ... |

ساده تر بگويمت يعني اگر اين "يـــاء" بر سر اسمي باشد نسبت دار مي شوي با اسم پيشوندش | من " فاطمـــــــــيّ" ام ...

سر می نهم به پای تو یا صاحب الزمان                   جان میکنم فدای تو یا صاحب الزمان

                                 تقدیم میکنم سروجان را به سوی تو

                                  گر بشنوم صدای تو یا صاحب الزمان

صد مرحبا برآنکه گرفته ست توشه ای                     از روی دلربای تو یا صاحب الزمان

                                   آری صفای مجمع سوته دلان همه

                                 می باشد از صفای تو یا صاحب الزمان

ولله بر تمام صلاتین  روزگار                                   دارد شرف گدای تو یا صاحب الزمان

                                     بیگانه ست با همه بیگانگان تو

                                  شد هرکه آشنای تو یا صاحب الزمان

مشمول لطف حق نشود آن کس که نیست            مشمول او دعای تو یا صاحب الزمان

                                     از ارتکاب هرعملی قصد عاشقان

                                      اول بود رضای تو یا صاحب الزمان

شکر خدا که با همه ی بی لیاقتی                         دلهای ما جای توست یا صاحب الزمان

                                    ما را برای روز جزا زادو توشه ای نبود

                                          مگر ولای تو یا صاحب الزمان

کی میشود به دیده ی ما جلوه گر شود                  رخسار حق نمای تو یا صاحب الزمان

                                    کی از کنار بیت خدا می شود بلند

                                     آن اوج جانفزای تو یا صاحب الزمان

                بر این مریض جان به لب از درد اضطراب      

                 کی می رسد دوای تو یا صاحب الزمان

روزی در تقویم خواهند نوشت :‌

« تعطیل ، روز فرج آقا امام زمان »‌

و بعد در مدینه ، کنار ساختمان نیمه کاره‌ای تابلوی زیر رامی‌بینی :

« پروژه حرم مطهر بی بی دو عالم فاطمه زهرا(س)‌»

کارفرما :‌ قائم آل محمد (عج)

پیمانکار :‌یاران حضرت

مساحت :‌وسعت دل تمام عاشقان آن حضرت

من شنیدم که شما فصل بهاری آقا

به دل خسته ما صبر و قراری آقا

عمر یک سال گذشت و خبری از تو نشد

هوس آمدن ، این جمعه نداری آقا؟

اللهم عجل لولیک الفرج.....

خــواهد آمـد مــرهم زخـم علیــــــــــ مـرتـضی در کوچـه ها ..

قصه دوستی دانی که چرا دراز است؟

زیرا که دوست بی نیاز است.

قرار دل ز فراقت دگر قرار ندارم
به انتظار قسم تاب انتظار ندارم
به احتضار مبدل شد انتظار ظهورت
اجل رسیده دگر تاب احتضار ندارم
ز بس گریستم و دیده ام ندید رخت را
گمان برند گروهی به من که یار ندارم
اگر بهار شود چهار فصل سال برایم
خدا گواست که بی روی تو بهار ندارم
به سلطنت ندهم رتبه ی گدایی خود را
که در زمین و زمان جز تو شهریار ندارم
نه مانده تاب فراق و نه هست طاقت هجرم
چگونه صبر کنم دیگر اختیار ندارم
دیار من نبود غیر خاک مقدم یارم
چو دور غیبت یارم بود دیار ندارم
به اشک دیده بیارم مگر به دست دلت را
عزیز دل چه کنم چشم اشکبار ندارم
اگر تو سوزدهی جز به آتشت نگدازم
دگر تو اشک دهی غیر گریه کار ندارم
به دار عشق تو میثم مگر قرار بگیرد
وگرنه تا به بسم جان بود و قرار ندارم

اقا اجازه ؟!

دست خودم نیست خسته ام.

در درس عشق در صف آخر نشسته ام.

یعنی نمیشود که بینم سحر رسید؟

درس غریب «غیبت کبری»به سر رسید؟

آقا اجازه؟

بغض گرفته گلویمان.

آنقدر رد شدیم که رفت آبرویمان.

استاد عشق! صاحب عالم ! گل بهشت.

باید که مشق نام تو را تا ابد نوشت

عباس من غلام عزیزان فاطمه است

این ابتدای درس علمداری من است

درس وفا اگر به ابا الفضل داده ام

بیت علی بهشت وفاداری من است

روزی که بار زینبت آمد به دوش من

دیدم که خویش در صدد یاری من است

روحم ز درک خدمت زینب بزرگ شد

این خانه جایگاه فداکاری من است

در کربلا نبودم اگر یاریش کنم

شهر مدینه شاهد غمخواری من است

خاک بقیع را گره با کربلا زدم

اینجا حریم اشک و عزاداری من است

درس وفا اگر به ابا الفضل داده ام

بیت علی بهشت وفاداری من است

روزی که بار زینبت آمد به دوش من

دیدم که خویش در صدد یاری من است

روحم ز درک خدمت زینب بزرگ شد

این خانه جایگاه فداکاری من است

در کربلا نبودم اگر یاریش کنم

شهر مدینه شاهد غمخواری من است

خاک بقیع را گره با کربلا زدم

اینجا حریم اشک و عزاداری من است

ام البنینم و شب دلداری من است

شب زنده دار فاطمه بیداری من است

امشب وصال فاطمه رادرک میکنم

دل بی قرار لحظه ی بیداری من است

بانوی من ! که لیله ی قدر علی تویی

چشم انتظار تو شب بیداری من است

با اینکه جای فاطمه را پر نمی کنم

اشک علی گواه حرم داری من است

طفلان عزیز و من چو کنیز بهشت و این

بالاترین مقام نکوکاری من است

با نيّت كنيزي اطفال فاطمه

اُمّ الوفا ، عروس ابوالمؤمنين شدي

از عطر مهرباني و عشق و صفاي تو

بيت "علي" شبيه بهشت برين شدي

آورده اي پسر كه شود ياور حسين

تنها تويي ، تويي ، تو كه اُمّ البنين شدي

حور و ملك به منصب تو رشك ميبرند

در بين مادر شهدا بهترين شدي

راهيست از مزار تو تا منتهاي عرش

با تو بقيع فخر تمام زمين شدي

دوبـاره بـوی بقیــــع و مـدینــه می آيــــد دوباره زمزمه غم ز ســــــــینه می آیـد

دوبـاره مـرغ دلـم ســــــر به زیـر پر بـرده که سوز ناله به سودای چشم تر برده

نشـسته گوشــه اندوه و ناله ســـر داده ز ســـــــوز ناله ام البنین خبـــــر داده:

« منـم که سـایه نشین و جـود مـولایم کنیز خانه غم ، خـــــــاک پای زهرایم

منم که خانه به دوش غم علی هستم منم که همقدم محنت ولی هســتم

منم که شـاهد زخـم شکسـته ابـرویـم انیس گریه به یاس شکستـه پهلویم

منم که در همه جا در تب حسـن بودم منم که شاهد خون لب حسـن بودم

منم که جلوه حق را به عین می دیدم خـدای را به جمال حسیـن می دیدم

منم که بوده دلم صبـح و شـام با زینب منم میان همـه ، هم کـلام بـا زینـب

منم که سوگ گلستـان و باغبـان دارم به سینـه زخــم غــم کربلائیـان دارم

منم که ظـهر عطـش را ن می برم از یـاد چهار لاله بی سر ز من به خاک افتاد

«منم که مادر عشق و امید و احساسم

فــدای یک سـر موی حســین عباسـم

ای بانی اشک و روضه های سقا

ای فاطمه ی دوّم بیت مولا

از دامن تو روح ادب را آموخت

آن تشنه ی بی دست کنار دریا