از صداي نفس نفس زدنت

همسر ِ تو چقدر شاكي بود

شده پيراهن ِ تنت تازه

مثل آن چادري كه خاكي بود

***

تا صدايِ غريبي ات نرسد

با كنيزانِ خانه كف ميزد

ناله اي از مدينه فاطمه و

ناله اي حيدر از نجف ميزد

***

و كنيزي كه آب آورد و

تو به يادِ هلال افتادي

همسرت كاسه را شكست و سپس

تشنه مثل حسين جان دادي

***

در ميانِ تمام معصومين

در مقاتل مُوَرخان ديدند

در عزاي حسين و تو تنها

دشمنان كف زدند و رقصيدند

***

پيكر تو ز ِ پشت بام افتاد

ولي آقا به خون نشسته نشد

به لبِ پلّه خورد لبهايت

ولي دندان تو شكسته نشد

***

چقَدَر خوب وقتِ تَدفينَت

سهم ِ قبرت به جز گلاب نشد

و از آن بهتر اينكه در يك طشت

سَرَت آلوده يِ شراب نشد

آیه ای! نیستی اما به لب قاری ها !
پادشاهی ! نه از آن دست که درباری ها

ندبه ای ! منقبتی ! نقطه امیدی ! ذکری …
نرخت این است به فرموده ی بازاری ها

به ظهور تو به هر رنگ که آری گفتیم
غیبتت (نه) زده توی دهن (آری) ها

عاقبت مذهب اعلای تو را گم کردیم
در اصول نجفی ها ! قم اخباری ها !

باور مردم دل خسته ی اینجا این است
- در رکب خوردن از موج گرفتاری ها –

کاری از دست ضعیف احدی ساخته نیست
دست عمامه به سرها ! کت و شلواری ها !

تو بیایی همه اوضاع به سامان گردد
ای نبود تو دلیل همه کم کاری ها

اولین شرط ظهور است که مضطر باشیم
پس مفید است مصیبت زدگی ! زاری ها !

این چنین نام عزیز تو به لب ، خوار شدیم
وبه پای تو نوشتیم غم خواری ها

حرف نه ! حرف نزن ! ما همگی دلگرمیم
به کبوتر شدن از جاده ی کفتاری ها

در تمامی جهان کیست مریدت جزما
ننگمان باد به این گونه طرفداری ها